adwokat Wojciech Kaczmarczyk
Aktualnie trwa głosowanie wierzycieli, które przesądzi o tym, czy rozpocznie się restrukturyzacja Aforti. W przypadku braku zgody na restrukturyzację prawdopodobnym scenariuszem jest ogłoszenie upadłości przez ten podmiot. Niżej o tym w jaki sposób upadłość lub restrukturyzacja Aforti wpłynie na sytuację jej wierzycieli.
Czytaj dalej „Restrukturyzacja Aforti – czy uda się odzyskać środki?”
Nie jest już tajemnicą, że wpłynął wniosek Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o ogłoszenie upadłości Aforti. W jaki sposób sytuacja taka (Aforti upadłość) wpłynie na roszczenia posiadaczy produktów inwestycyjnych Aforti? Czy warto w tej sytuacji pozwać Aforti, w jaki sposób można dochodzić swoich roszczeń? O tym niżej.
Wielokrotnie pisałem już o wszelkiej maści oszustwach – m. in. na „kryptowaluty”, „anydesk”, „pracownika banku”, „fałszywego brokera” itd. Wspólny mianownik zawsze stanowi wyprowadzenie środków pieniężnych ofiary, najczęściej w drodze przelewów. Zdarza się, że przynajmniej część tych środków zostaje zablokowana przez któryś z systemów bankowych i nałożona zostaje na nie blokada prokuratorska. Niżej o tym jak skutecznie uzyskać zwrot zablokowanych pieniędzy (i ile to powinno kosztować).
Weksle inwestycyjne Aforti to problem znany już od co najmniej pół roku, natomiast z każdym dniem coraz więcej osób odkrywa, że może stracić wszystkie oszczędności powierzone Aforti. „Produkty finansowe” Aforti oferowane były zazwyczaj w sposób sprzeczny z interesem konsumentów, a coraz więcej wskazuje na to, że była to zwyczajna piramida finansowa. W związku działalnością Aforti toczy się również postępowanie karne.
O wszelkiego rodzaju cyberoszustwach pisałem już wielokrotnie, m.in. oszustwo kryptowaluty, oszustwo infolinia banku, czy też oszustwo Anydesk. Przestępcy cały czas jednak modyfikują swój schemat działań, modyfikując m.in. sposób w jaki docierają do pokrzywdzonych, czy też wykorzystywane programy (m. in. oszustwo TeamViewer). Niżej opiszę najnowsze metody oszustwa, a także możliwości prawne jakimi dysponują dysponują osoby oszukane.
W dniach 23 do 27 kwietnia 2019 roku miałem przyjemność jako pracownik Uniwersytetu Ekonomicznego w Katowicach brać aktywny udział w International Academic Week 2019 organizowanym przez EKA University of Applied Science w Rydze. EKA oferuje swoim studentom studia m.in. na kierunkach prawo, zarządzanie, biznesowa ekonomia oraz księgowość i audyt.
W ramach International Academic Week 2019 w Rydze prowadziłem zajęcia z zakresu ryzyka w przypadku kredytów konsumenckich (risk in case of household credits). Dla zagranicznych studentów szczególnie interesujące były występujące w Polsce problemy z kredytami walutowymi.
Wspólne mieszkanie ze sprawcą przemocy w rodzinie stanowi prawdziwą gehennę. Istnieją różnorodne instrumenty prawne, dzięki którym możliwa jest eksmisja sprawcy przemocy w rodzinie. Ochronę ofiarom przemocy zapewnia procedura karna oraz stosownie do przepisów ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie – także procedura cywilna.
Stosownie do art. 11a ustawy sąd cywilny może orzec obowiązek opuszczenia mieszkania przez sprawcę przemocy w rodzinie. Eksmisja sprawcy przemocy w rodzinie, o ile sprawa prowadzona jest profesjonalnie, orzekana jest wyjątkowo szybko, nawet w czasie poniżej jednego miesiąca od wystąpienia z wnioskiem do sądu. Jednocześnie sąd orzeczonej eksmisji nadaje rygor natychmiastowej wykonalności (nie trzeba czekać na prawomocność).
Zgodnie z powoływaną regulacją eksmisja sprawcy przemocy możliwa jest o ile sprawcą jest członek rodziny wspólnie zamieszkujący mieszkanie. Jednocześnie stosownie do art. 2 pkt 1) ustawy przez członka rodziny rozumie się nie tylko osobę najbliższą, ale także i każdą inną osobę wspólnie mieszkającą i gospodarującą. Ustawę stosuje się zatem bardzo szeroko – także do konkubenta, byłego małżonka itd.
Stosownie do art. 80 § 1 k.k.w. (Kodeksu karnego wykonawczego) w przypadku skazania na kilka różnych kar pozbawienia wolności, wykonuje się je w takiej kolejności, w jakiej wpłynęły do wykonania orzeczenia, którymi je wymierzono. Najczęściej kolejność wpływu tożsama jest z kolejnością uprawomocnienia się poszczególnych wyroków. Wyjątkiem od tej reguły jest zmiana kolejności wykonywania kar.
Przepis art. 80 § 2 k.k.w. przewiduje możliwość zamiany kolejności wykonywania kar pozbawienia wolności przez sędziego penitencjarnego, jeżeli przemawiają za tym względy penitencjarne. Zmiana kolejności wykonywania kar często okazuje się narzędziem niezwykle przydatnym dla poprawienia sytuacji skazanego.
Zależnie od konfiguracji kar, jakie ma odbyć skazany, zmiana kolejności wykonywania kar może umożliwić wydanie bardziej atrakcyjnego wyroku w przedmiocie kary łącznej lub odbycie części kar w ramach dozoru elektronicznego. Wykorzystanie dobrodziejstwa zmiany kolejności wykonywania kar wymaga oczywiście znajomości przepisów k.k.w. oraz k.k. (Kodeksu karnego).
Stosownie do przepisu art. 428 k.p.k. strona może złożyć odpowiedź na apelację karną. W praktyce apelację karną najczęściej składa oskarżyciel (prokurator) oraz obrońca/oskarżony. Odpowiedź na apelację karną często stanowi środek umożliwiający usystematyzowane przedstawienie swoich racji, a w konsekwencji zwalczenie zarzutów apelacji.
Odpowiedź na apelację karną należy złożyć bezpośrednio do Sądu odwoławczego (II instancji). Dla spraw toczących się w okolicach miasta Rybnika najczęściej będzie to Sąd Okręgowy w Rybniku, Wydział III Karny, Sekcja Odwoławcza.
W przeciwieństwie do procedury cywilnej Kodeks postępowania karnego nie przewiduje konkretnego terminu na złożenie odpowiedzi na środek odwoławczy. Teoretycznie zatem odpowiedź na apelację karną można złożyć od dnia uzyskania informacji o złożeniu apelacji do dnia rozprawy apelacyjnej (hipotetycznie można odpowiedź na apelację karną złożyć dopiero na rozprawie).
24 maja 2018 roku Sąd Okręgowy w Gliwicach, Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku wydał w wyniku sporządzonej i wniesionej przeze mnie apelacji karnej korzystny wyrok w sprawie o sygn. akt V.2 Ka 168/18, przy czym kluczowy element sprawy stanowiły granice oskarżenia, a dokładniej ich przekroczenie przez Sąd I instancji.
Sprawa od początku była kuriozalna. Mój klient został oskarżony o czyn z art. 286 Kodeksu karnego (oszustwo), który miał polegać na celowym wprowadzeniu w błąd parabanku co do możliwości spłaty pożyczki. Tytułem wyjaśnienia – pożyczona kwota wynosiła 5.000 zł, a zwrócić należało prawie 20 tysięcy złotych. Dodatkowo pożyczka została zabezpieczona samochodem o wartości ponad 10 tysięcy złotych.
Spółka trudniąca się lichwą miała w sprawie status pokrzywdzonej i domagała się zwrotu całej pożyczki (w tym odsetek) i wydania samochodu. Akt oskarżenia wniósł i popierał prokurator. Sąd Rejonowy w Rybniku stwierdził wprawdzie, że zachowanie oskarżonego nie stanowiło zarzucanego przestępstwa, jednakże równocześnie doszukał się przestępstwa z art. 284 k.k. w późniejszym zachowaniu oskarżonego, które miało polegać na przywłaszczeniu wspomnianego wyżej samochodu. Czytaj dalej „Granice oskarżenia a art. 439 k.p.k.”