Wielokrotnie pisałem już o wszelkiej maści oszustwach – m. in. na „kryptowaluty”, „anydesk”, „pracownika banku”, „fałszywego brokera” itd. Wspólny mianownik zawsze stanowi wyprowadzenie środków pieniężnych ofiary, najczęściej w drodze przelewów. Zdarza się, że przynajmniej część tych środków zostaje zablokowana przez któryś z systemów bankowych i nałożona zostaje na nie blokada prokuratorska. Niżej o tym jak skutecznie uzyskać zwrot zablokowanych pieniędzy (i ile to powinno kosztować).
Weksle inwestycyjne Aforti
Weksle inwestycyjne Aforti to problem znany już od co najmniej pół roku, natomiast z każdym dniem coraz więcej osób odkrywa, że może stracić wszystkie oszczędności powierzone Aforti. „Produkty finansowe” Aforti oferowane były zazwyczaj w sposób sprzeczny z interesem konsumentów, a coraz więcej wskazuje na to, że była to zwyczajna piramida finansowa. W związku działalnością Aforti toczy się również postępowanie karne.
Oszustwo TeamViewer
O wszelkiego rodzaju cyberoszustwach pisałem już wielokrotnie, m.in. oszustwo kryptowaluty, oszustwo infolinia banku, czy też oszustwo Anydesk. Przestępcy cały czas jednak modyfikują swój schemat działań, modyfikując m.in. sposób w jaki docierają do pokrzywdzonych, czy też wykorzystywane programy (m. in. oszustwo TeamViewer). Niżej opiszę najnowsze metody oszustwa, a także możliwości prawne jakimi dysponują dysponują osoby oszukane.
International Academic Week w Rydze
W dniach 23 do 27 kwietnia 2019 roku miałem przyjemność jako pracownik Uniwersytetu Ekonomicznego w Katowicach brać aktywny udział w International Academic Week 2019 organizowanym przez EKA University of Applied Science w Rydze. EKA oferuje swoim studentom studia m.in. na kierunkach prawo, zarządzanie, biznesowa ekonomia oraz księgowość i audyt.
W ramach International Academic Week 2019 w Rydze prowadziłem zajęcia z zakresu ryzyka w przypadku kredytów konsumenckich (risk in case of household credits). Dla zagranicznych studentów szczególnie interesujące były występujące w Polsce problemy z kredytami walutowymi.
Eksmisja sprawcy przemocy
Wspólne mieszkanie ze sprawcą przemocy w rodzinie stanowi prawdziwą gehennę. Istnieją różnorodne instrumenty prawne, dzięki którym możliwa jest eksmisja sprawcy przemocy w rodzinie. Ochronę ofiarom przemocy zapewnia procedura karna oraz stosownie do przepisów ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie – także procedura cywilna.
Stosownie do art. 11a ustawy sąd cywilny może orzec obowiązek opuszczenia mieszkania przez sprawcę przemocy w rodzinie. Eksmisja sprawcy przemocy w rodzinie, o ile sprawa prowadzona jest profesjonalnie, orzekana jest wyjątkowo szybko, nawet w czasie poniżej jednego miesiąca od wystąpienia z wnioskiem do sądu. Jednocześnie sąd orzeczonej eksmisji nadaje rygor natychmiastowej wykonalności (nie trzeba czekać na prawomocność).
Zgodnie z powoływaną regulacją eksmisja sprawcy przemocy możliwa jest o ile sprawcą jest członek rodziny wspólnie zamieszkujący mieszkanie. Jednocześnie stosownie do art. 2 pkt 1) ustawy przez członka rodziny rozumie się nie tylko osobę najbliższą, ale także i każdą inną osobę wspólnie mieszkającą i gospodarującą. Ustawę stosuje się zatem bardzo szeroko – także do konkubenta, byłego małżonka itd.
Zmiana kolejności wykonywania kar
Stosownie do art. 80 § 1 k.k.w. (Kodeksu karnego wykonawczego) w przypadku skazania na kilka różnych kar pozbawienia wolności, wykonuje się je w takiej kolejności, w jakiej wpłynęły do wykonania orzeczenia, którymi je wymierzono. Najczęściej kolejność wpływu tożsama jest z kolejnością uprawomocnienia się poszczególnych wyroków. Wyjątkiem od tej reguły jest zmiana kolejności wykonywania kar.
Przepis art. 80 § 2 k.k.w. przewiduje możliwość zamiany kolejności wykonywania kar pozbawienia wolności przez sędziego penitencjarnego, jeżeli przemawiają za tym względy penitencjarne. Zmiana kolejności wykonywania kar często okazuje się narzędziem niezwykle przydatnym dla poprawienia sytuacji skazanego.
Zależnie od konfiguracji kar, jakie ma odbyć skazany, zmiana kolejności wykonywania kar może umożliwić wydanie bardziej atrakcyjnego wyroku w przedmiocie kary łącznej lub odbycie części kar w ramach dozoru elektronicznego. Wykorzystanie dobrodziejstwa zmiany kolejności wykonywania kar wymaga oczywiście znajomości przepisów k.k.w. oraz k.k. (Kodeksu karnego).
Odpowiedź na apelację karną
Stosownie do przepisu art. 428 k.p.k. strona może złożyć odpowiedź na apelację karną. W praktyce apelację karną najczęściej składa oskarżyciel (prokurator) oraz obrońca/oskarżony. Odpowiedź na apelację karną często stanowi środek umożliwiający usystematyzowane przedstawienie swoich racji, a w konsekwencji zwalczenie zarzutów apelacji.
Odpowiedź na apelację karną należy złożyć bezpośrednio do Sądu odwoławczego (II instancji). Dla spraw toczących się w okolicach miasta Rybnika najczęściej będzie to Sąd Okręgowy w Rybniku, Wydział III Karny, Sekcja Odwoławcza.
W przeciwieństwie do procedury cywilnej Kodeks postępowania karnego nie przewiduje konkretnego terminu na złożenie odpowiedzi na środek odwoławczy. Teoretycznie zatem odpowiedź na apelację karną można złożyć od dnia uzyskania informacji o złożeniu apelacji do dnia rozprawy apelacyjnej (hipotetycznie można odpowiedź na apelację karną złożyć dopiero na rozprawie).
Granice oskarżenia a art. 439 k.p.k.
24 maja 2018 roku Sąd Okręgowy w Gliwicach, Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku wydał w wyniku sporządzonej i wniesionej przeze mnie apelacji karnej korzystny wyrok w sprawie o sygn. akt V.2 Ka 168/18, przy czym kluczowy element sprawy stanowiły granice oskarżenia, a dokładniej ich przekroczenie przez Sąd I instancji.
Sprawa od początku była kuriozalna. Mój klient został oskarżony o czyn z art. 286 Kodeksu karnego (oszustwo), który miał polegać na celowym wprowadzeniu w błąd parabanku co do możliwości spłaty pożyczki. Tytułem wyjaśnienia – pożyczona kwota wynosiła 5.000 zł, a zwrócić należało prawie 20 tysięcy złotych. Dodatkowo pożyczka została zabezpieczona samochodem o wartości ponad 10 tysięcy złotych.
Spółka trudniąca się lichwą miała w sprawie status pokrzywdzonej i domagała się zwrotu całej pożyczki (w tym odsetek) i wydania samochodu. Akt oskarżenia wniósł i popierał prokurator. Sąd Rejonowy w Rybniku stwierdził wprawdzie, że zachowanie oskarżonego nie stanowiło zarzucanego przestępstwa, jednakże równocześnie doszukał się przestępstwa z art. 284 k.k. w późniejszym zachowaniu oskarżonego, które miało polegać na przywłaszczeniu wspomnianego wyżej samochodu. Czytaj dalej „Granice oskarżenia a art. 439 k.p.k.”
Dozór elektroniczny
Dozór elektroniczny stanowi atrakcyjną alternatywę dla skazanego wobec osadzenia w zakładzie karnym. O zezwoleniu na odbyciu kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego orzeka sąd penitencjarny na wniosek skazanego, jego obrońcy, prokuratora, kuratora lub dyrektora zakładu karnego. W praktyce z wnioskiem występuje najczęściej skazany lub jego obrońca.
Kara odbywana w takiej formie jest mniej uciążliwa, umożliwia skazanemu prowadzenie względnie normalnego życia, a jednocześnie jest mniej obciążająca dla Skarbu Państwa. Konieczne jest jednak spełnienie szeregu warunków dotyczących zarówno skazanego, jak i możliwości technicznych związanych z odbywaniem kary w systemie dozoru elektronicznego.
Zamiana kary pozbawienia wolności na tzw. dozór elektroniczny jest możliwa gdy zostaną spełnione wszystkie z opisanych niżej warunków. Po pierwsze orzeczona kara pozbawienia wolności (lub suma kar podlegających łączeniu) nie może przekraczać jednego roku, a jednocześnie nie może być ona wymierzona w warunkach multirecydywy (art. 64 § 2 k.k.). Nadto w ocenie sądu zamiana kary na dozór elektroniczny musi być wystarczająca do osiągnięcia celów kary.
Apelacja karna (postępowanie)
Od wyroku sądu I instancji w sprawie karnej stronom (a w przypadku wyroku warunkowo umarzającemu również pokrzywdzonemu) służy apelacja. Apelacja karna winna zostać wniesiona w terminie 14 dni od daty doręczenia uprawnionemu wyroku wraz z uzasadnieniem lub do czasu upływu terminu na złożenie wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku (art. 445 Kodeksu postępowania karnego).
Apelację składa się do sądu II instancji, jednakże za pośrednictwem sądu, który wydał skarżony wyrok. De facto brak oznaczenia sądu II instancji w apelacji nie wpływa na nadanie jej biegu. Co do zasady apelacja karna sporządzona samodzielnie przez stronę może ograniczyć się jedynie do wskazania skarżonego rozstrzygnięcia oraz podania czego strona się domaga. Warto jednak, aby apelacja zawierała również sformalizowane zarzuty oraz stosowne uzasadnienie.
Podkreślić należy jednak, że apelacja karna od wyroku sądu okręgowego objęta jest stosownie do art. 446 § 1 k.p.k. przymusem adwokackim. Oznacza to, że apelacja powinna zostać nie tylko przez adwokata podpisana, ale również i sporządzona. W przypadku złożenia apelacji przez stronę samodzielnie sąd wezwie ją do uzupełnienia braku formalnego (czyli sporządzenia i podpisania apelacji przez adwokata) w zakreślonym terminie, a wobec jego nieuzupełnienia – odmówi przyjęcia apelacji.